வானவில்லின் துண்டொன்று

நீ பிறந்தது
தேவலோகம் தான்

உன் பாதம் பட்ட
இடத்தில் தோன்றினார்கள்
தேவர்கள்
பிரம்மாவின் வேலை போனது

உன் உள்ளங்கை
உஷ்ணத்தில் உறங்கிவிட்டனர்
ஐயகோ திருமாலின் வேலை

உன் பார்வையில்
பற்றிக்கொண்டது
பார்த்தவரின் இதயங்கள்
சிவனின் வேலைக்கும் ஆபத்து

நீ பேசினாய்
வேதம் படிக்க ஆரம்பித்தனர்
சரஸ்வதி அச்சம் கொண்டாள்

சிரித்தாய்
செல்வங்கள் சேர்த்தனர்
கோபத்தில் கொதித்தாள் லட்சுமி

உன் சுண்டுவிரல்
தொட்டதில் வீரம் கொண்டனர்
பாவம் பார்வதி

எல்லா கடவுளுக்கும் வேலை போனது

பார்த்தார் பிரம்மன்

நாடு கடத்தபட்டாய்
பூலோகத்திற்கு

உலக தைரியமடி எனக்கு
உன்னை காதலிக்கிறேன்

நீ காதலிக்கிறாயா

பதில் சொல்லிவிடாதே

உன் உதட்டு அசைவில்
உறங்கிவிடும்

இத்தனை ஆண்டுகள்
உயிரோடிருக்கும் என்
இதயம்

பி.கு: முந்தின கவிதைக்கு(???) நீங்க கொடுத்த ஆதரவை நினைக்கும் போது கவிதை அருவி மாதிரி கொட்டுது. ஆனா அத எழுதனுன்னு நினைக்கும் போது உங்க கவலை தோய்ந்த முகங்கள் மனசில வந்து தடுக்குது. அதனால நிறுத்திக்கிறேன்.

யாருப்பா அது, தேங்கா மூடி தூக்கி போடுறது. நிறுத்திக்கிவோம். இத்தோட நிறுத்திக்கிவோம்.