மொழி

வாழ்வின் அழகை, அதன் positivityயை, அதில் இழையோடும் மென்சோகத்தை,அதன் மேல் படர்ந்திருக்கும் மெல்லிய நகைச்சுவையை அப்படியே சொல்லும் தமிழ் படங்களை விரல் விட்டு எண்ணிவிடலாம். அப்படி நம் மனசோடு பேசும் படம் தான் மொழி. Hats Off to RadhaMohan and Prakashraj.

இந்த post படத்துக்கான review அல்ல. உங்களை பார்க்க தூண்டும் ஒரு முயற்சி :)

Jo is deaf and dumb.
பிரகாஷ்ராஜ்: அர்ச்சனா, இசைன்னா உனக்கு என்ன?
ஜோ சைகை பாஷையில் சொல்றாங்க. ஸ்வர்னமால்யா அதை வார்த்தையில சொல்றாங்க....
ஜோ: இசைங்கறது எனக்கு ஒரு மொழி மாதிரி. எனக்கு ஹிந்தி தெரியாது. சைனீஸ் தெரியாது. அது மாதிரி இசையும் தெரியாது. ஆனா எனக்கு தெரிஞ்ச மொழி ஒன்னு உங்க யாருக்குமே தெரியாது.
எல்லாரும் ஜோவையே அது என்னன்னு பார்க்க....
ஜோ: அது மௌனம்

ஜோ, பிருத்திராஜோட காதலை accept பண்ணிக்கவே மாட்றாங்க. She has her own insecurity. climaxக்கு முன்னாடி ஒரு scene.

பிருத்திவிராஜ்: வாழ்க்கையில சில விஷயங்களை கேள்வி கேட்காம நம்பித்தான் ஆகனும். நாம பண்ற தப்ப உணர்ந்து திருத்திக்கலன்னா, பின்னாடி அத சரி செய்யறதுக்கான ஒரு சந்தர்ப்பம் நமக்கு கிடைக்காமலே போயிடலாம்.

இசை எப்படி இருக்குன்னு ஜோ கேட்க, பிருத்திவிராஜ் அவங்க கையை speakerல வச்சி explain பண்ற மாதிரி ஒரு பயங்கர emotional scene வரும். THE ultimate scene of the movie.

தமிழ் சினிமா உயிரோடு இருப்பதற்கு மொழி மாதிரி படங்கள் தான் காரணம்.இந்த மாதிரி படங்கள் தோல்வி அடைந்து விடக்கூடாது என்பதற்காகவாவது எல்லோரும் பார்க்கனும்.

மொழி எல்லோருக்கும் பிடிக்கும். இந்த படத்தை விரும்பாதவர்கள் மட்டமான தமிழ் சினிமாவிற்கு அடிமை ஆகிவிட்டார்கள் என்பது என் தாழ்மையான கருத்து.